The Oscars 2015

Κοντοπλησιάζει η ώρα για τα φετινά Oscars κ δεν θα μπορούσα να μην δώσω κ γω τα προγνωστικά μου. Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα δώσω προγνωστικά γιατί αυτά πάνω κάτω είναι τα ίδια με εκείνα που δίνουν οι περισσότεροι, αλλά θα πω την γνώμη μου για το ποιές ταινίες αξίζουν για μενα, που όντως μερικές ταιριάζουν κ με την γενική άποψη. Γενικά πάντως, δεν τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια για τα Oscars, τουλάχιστον όχι όση έχω για τα Golden Globes ή την λατρεία για το Sundance.

Αν κ τα τελευταία 5-6 χρόνια έχω κολλήσει άσχημα με τις σειρές (αυτή την περίοδο βλέπω 17 ανελλιπώς!), δεν υπάρχει περίπτωση να μην δω όλες όσες είναι υποψήφιες για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, Α’ ανδρικού κ Α’ γυναικείου (επιδιώκω να βλέπω κ τις ξενόγλωσσες που τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό, τουλάχιστον όχι για όλες). Δεν θα μπω στην διαδικασία να σας πω για το αν λείπουν ταινίες από τις υποψηφιότητες κ το ποιές είναι αυτές, γιατί ούτως ή άλλως δεν αλλάζει κάτι. Θα επικεντρωθώ σε αυτές που προτάθηκαν, αν κ δεν σας κρύβω πως όντως μου έλειψαν καναδυό (αν δεν το’λεγα θα’σκαγα).

Αυτό που μου είναι πολύ ευχάριστο στην κατηγορία καλύτερης ταινίας, είναι ότι από τις 8 υποψηφιότητες οι 4 είναι βασισμένες σε πραγματικούς ανθρώπους κ αληθινά γεγονότα. Πάντα όταν βλέπω τέτοιες ταινίες, ταυτίζομαι πολύ περισσότερο κ μπαίνω για τα καλά στο πετσί του εκάστοτε πρωταγωνιστή. Αυτό που με ιντριγκάρει κιόλας, είναι ότι μετά την ταινία, κάθομαι κ ψάχνω να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για τους ήρωες, τις συνθήκες κτλ. Το’χω κάτι σαν κερασάκι στην τούρτα. Αυτό που μου είναι δυσάρεστο, είναι ότι φέτος είχα την αίσθηση του ¨κάθε πέρυσι κ καλύτερα¨. Δεν είδα κάποια να με καθηλώσει όπως το περσινό Dallas Buyers Club που το συζήταγα για ένα μήνα. Έχω την πικρή αίσθηση ότι το level έπεσε αρκετά φέτος.

Θ'αρχίσω να σας λέω την γνώμη μου για την κάθε ταινία, ξεκινώντας από την χειρότερη προς την καλύτερη. Όπως πάντα, θα προσπαθήσω να μην σας δώσω πολλές λεπτομέρειες για την πλοκή, γιατί μπορεί να μην τις έχετε δει κ ως γνωστόν σιχαίνομαι spoilers.

8. American Sniper

Τον Clint Eastwood δεν τον γουστάρω καθόλου (μα καθόλου!) σαν ηθοποιό, ειδικά όταν ήταν νεότερος. Σαν σκηνοθέτη όμως, σχεδόν τον αγαπώ. Έχει βγάλει καταπληκτικές ταινίες κ μάλιστα καναδυό τις έχω στις πιο αγαπημένες μου ever. Όταν έμαθα για την εν λόγω ταινία, είχα ενθουσιαστεί να την δω αφού πρόκειται για αληθινή ιστορία. Δεν με πείραξε καθόλου ότι είναι ¨πολεμική¨, δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Δυστυχώς η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η ταινία είναι υποψήφια. Οι πολιτικές πεποιθήσεις του Eastwood είναι ευρέως γνώστες κ εδώ τις τονίζει ακόμα παραπάνω απ’ότι συνήθως, σε βαθμό αυτή η αμερικανιά προπαγάνδα να με κάνει να μετρώ τα λεπτά για να τελειώσει! Σαν υπόθεση, αυτός ο άνθρωπος μετά από τόσα που πέρασε, έφυγε νέος κ άδικα κ πολύ καλά έκαναν κ τον έκαναν ταινία, όμως το να προταθεί για Oscar, όχι, με βρίσκει άκρως αντίθετη. Το μόνο καλό που βρίσκω είναι το πώς ο Bradley Cooper κατάφερε να γίνει τόσο ντουλαποειδής (δεν του το’χα, έβαλε 20 κιλά κ πολύ όγκο) κ πως έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια να υπηρετήσει τον ρόλο του.

7. Boyhood

Αυτή η ταινία είναι άξια σεβασμού μόνο κ μόνο που έκανε να γυριστεί 12 ολόκληρα χρόνια, παρακολουθώντας τον μικρό πρωταγωνιστή κ όλους τους υπόλοιπους συμπρωταγωνιστές του να εξελίσσονται χρονικά μέσα από την υπόθεση του έργου. Αυτό μόνο του σαν project, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί κ γι’αυτό ο σεναριογράφος κ σκηνοθέτης Richard Linklater είναι κάτοχος ρεκόρ για το πρώτο, πραγματικό δράμα ενηλικίωσης σε fiction ταινία. Έχουν γίνει διάφορα παλιότερα, αλλά ήταν ντοκιμαντέρ, όχι fiction. Αν κ σαν ταινία άγγιξε πολλά κοινωνικά θέματα (πράγμα που θα μ’έκανε να καταπιαστώ απ’αυτά), overall μου φάνηκε λίγο κουραστική, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο τα ένιωσα αυτά τα 12 χρόνια γυρισμάτων. Η δομή της ήταν κάπως σαν ντοκιμαντέρ, αλλά δεν θα μπορούσα να την φανταστώ διαφορετικά γυρισμένη. Πως θα μπορούσες να επισυνάψεις 12 χρόνια γυρισμάτων σε 165 λεπτά; Σαν ταινία, δεν νομίζω ότι αξίζει να πάρει το Oscar καλύτερης, σαν project όμως πιστεύω ότι αξίζει ο Richard Linklater να πάρει το σκηνοθεσίας ή/κ πρωτότυπου σεναρίου που είναι υποψήφιος.

6. The Grand Budapest Hotel

Αυτή η ταινία μου άρεσε αρκετά κ πιθανότατα να την αδικώ στην θέση που την βάζω, όμως οι άλλες μου άρεσαν περισσότερο. Μου άρεσε που ήταν γρήγορη, με έξυπνους διαλόγους κ μ’εκανε να νιώθω ότι βλέπω κάτι σαν cartoon με ανθρώπους. Η καρικατούρα ήταν έντονη κ αυτό το στοιχείο μόνο μ’έκανε να την εκτιμήσω, είναι δύσκολο να το πετύχεις χωρίς να καταλήξει να είναι γραφική ή ακόμα χειρότερα γελοία. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί (μεταξύ αυτών κάποιοι αγαπημένοι) με κορυφαίο τον Ralph Fiennes (ένας από τους αγαπημένους) να δίνει ρέστα. Αυτό που έχω να προτείνω σε όσους δεν την έχετε δει, είναι να είστε τσιτωμένοι/ξύπνιοι όταν αποφασίσετε να την δείτε, ειδικά όσοι δεν βασίζεστε στους ελληνικούς υπότιτλους. Αν θέλετε να δείτε μια ταινία να σας χαλαρώσει κ να σας νανουρίσει, καλυτέρα να επιλέξετε μια άλλη. Ο Wes Anderson είναι ένας από τους υποψήφιους σκηνοθέτες, που δεν θα με χάλαγε να πάρει το αγαλματίδιο. Έκανε πολύ καλή δουλεία.

5. Birdman

Αυτή η ταινία ήταν έκπληξη για μενα, χωρίς όμως να μπορώ να εξηγήσω απόλυτα το γιατί ήταν έκπληξη. Τις δουλειές του σκηνοθέτη Alejandro González Iñárritu τις έχω παρακολουθήσει κ μου άρεσαν πολύ. Έχει ένα σκηνοθετικό touch, που μπορεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να σου μεταφέρει το ταμπεραμέντο της καταγωγής του. Στοιχεία ανασφάλειας, ματαιοδοξίας, ακόμα κ μαύρης κωμωδίας που σε κάνουν ν’αμφιταλαντεύεσαι συχνά πυκνά για το αν τελικά σου αρέσει αυτό που βλέπεις ή όχι. Ο Michael Keaton είναι πραγματικά καταπληκτικός στην ερμηνεία του κ αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ότι αγκάλιασε κ εκμεταλλεύτηκε την ωριμότητα του ως ηθοποιός. Γενικά όλο το cast ήταν πολύ καλό, δεν μπορώ να βρω κάποιον που θα μπορούσα να πω ότι δεν έδωσε το 100% αυτού που έπρεπε να δώσει. Δεν ξέρω, ίσως αυτό που με τράβηξε σ'αυτή την ταινία, είναι ότι δεν είναι μέτρια. Είτε θ’αρέσει σε κάποιους πολύ είτε σε κάποιους καθόλου κ αυτό νομίζω από μόνο του είναι επιτυχία.

4.Whiplash

Αυτή η ταινία ήταν νικήτρια κ στο Sundance, που όπως σας είπα παραπάνω είναι το αγαπημένο μου φεστιβάλ. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί πήγε τόσο καλά. Το story, δεν μπορείς να πεις ότι είναι κάτι το πρωτότυπο, έχουμε ξαναδεί ταινίες με παρόμοιο concept. Το να έχεις όνειρα κ το που μπορείς να φτάσεις ή τι μπορεί να θυσιάσεις  για να τα πραγματοποιήσεις, είναι το clue της υπόθεσης που όπως κ να το δούμε, θα είναι πάντα πιασάρκο θέμα. To soundtrack κ οι πολύ δυνατές ερμηνείες, είναι που κάνουν την διαφορά. Αν είσαι της Jazz, τότε τα κομμάτια  που θ’ακούσεις είναι μάνα εξ ουρανού. Ο J.K. Simmons ανέβασε σφυγμούς πολλές φορές κ η δική του ερμηνεία είναι που μου έμεινε από την ταινία.  Είναι υποψήφιος για Β' ανδρικό κ πιστεύω πως πρέπει να κερδίσει. Φαίνεται πως έχει πέσει δουλειά για να βγει αυτό το αποτέλεσμα κ αυτό το καταλαβαίνεις σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες από λήψεις που σε κάνουν εκείνη την ώρα να νιώθεις αυτό που βλέπεις. Εξάλλου ο σκηνοθέτης Damien Chiseller το είχε προσωπικό στοίχημα να την γυρίσει αυτή την ταινία κ έκανε πρώτα μια μικρού μήκους που κέρδισε στο Sundance το 2012 κ με τα χρήματα που έβγαλε, γύρισε κ την κανονική.

3. Selma

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενική μ’αυτή την ταινία, γιατί έχει να κάνει με τον Dr Martin Luther King Jr, που είναι ένας από τους ανθρώπους που έχω μελετήσει κ έχω ίνδαλμά μου. Δεν μπορώ να πω πολλά, πιστεύω ότι πρέπει να την δουν όλοι οι άνθρωποι, γιατί τα στοιχεία που πραγματεύεται (δυστυχώς) ήταν, είναι κ θα είναι επίκαιρα. Βλέπουμε γεγονότα που έφεραν ιστορικές αλλαγές για το ανθρώπινο γένος κ που την σήμερον ημέρα κάλλιστα μπορούμε να τα έχουμε σαν reminders. Ο David Oyelowo πλησίασε τον Dr King αξιοπρεπέστατα κ η μελέτη που έκανε στο πρόσωπό του, φαινόταν από κάποιες εκφράσεις του που έφταναν την ερμηνεία του σε άλλο level. Αν κ είχα πει ότι δεν θα σχολίαζα τις υποψηφιότητες, πραγματικά θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος ηθοποιός έπρεπε να προταθεί για τον Α’ ανδρικό. Έξτρα κερασάκι για μενα, ήταν το soundtrack  με την εκπληκτική Gospel μουσική που ανατριχιάζω κάθε φορά που την ακούω (δώστε βάση στο κομμάτι που πέφτει στους τίτλους τέλους).

2. The imitation Game

Αυτή η ταινία μ’έκανε να μπω στην διαδικασία να ψάξω να μάθω για την ζωή κ το έργο του Alan Turing. Είναι αυτή η αίσθηση που μου αφήνουν οι αληθινές ιστορίες που σας έγραψα παραπάνω. Δυστυχώς δεν τον είχα ξανακούσει κ αυτή η ταινία μου ήταν βομβαρδισμός πληροφοριών. Την βρίσκω καταπληκτική κ θεωρώ ότι της αξίζει το Οscar καλύτερης ταινίας. Την έχω στην δεύτερη θέση καθαρά κ μόνο για να κρατήσω την σειρά στο γράψιμο, κατά τ’άλλα δεν διαφέρει σε πολλά από την πρώτη. Ο ενθουσιασμός που ένιωθα όταν την παρακολουθούσα, η αγωνία κ η εικονική μου συμμέτοχη ήταν άκρως απολαυστικά. Λυπήθηκα πολύ για την εξέλιξη αυτής της απίστευτης διάνοιας κ στο τέλος της ταινίας είπα ¨όχι ρε γαμώτο¨. Ο Benedict Cumberbatch είναι εκπληκτικός  στο ν’αποτυπώσει έναν τόσο ιδιαίτερο άνθρωπο, αλλά κ το υπόλοιπο cast δεν πάει πίσω, υποστηρίζουν όλοι 100% τους ρόλους τους. Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί θα καρφώσω την υπόθεση (ήδη νομίζω είπα παραπάνω απ’όσα έπρεπε), αλλά όσοι δεν την έχετε δει, σας την προτείνω ανεπιφύλακτα.

1. The Theory Of Everything

Μόνο λέγοντας Steven Hawking, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Δεν νομίζω να υπάρχει πολύς κόσμος που να μην τον γνωρίζει. Ο άνθρωπος αυτός εκτός από το ότι είναι ιδιοφυΐα, είναι ένα ζωντανό θαύμα μιας κ λόγω της ασθένειάς του δεν θα έπρεπε να ζει εδώ κ πάρα πολλά χρόνια. Η συγκεκριμένη ταινία, δεν σχετίζεται ιδιαίτερα με το επιστημονικό του έργο, αλλά με τις ανθρώπινες σχέσεις της ζωής του, ιδίως με την γυναίκα του. Αν έχετε ακούσει την φράση ¨πίσω από έναν επιτυχημένο άνδρα, κρύβεται μια δυναμική γυναίκα¨,  τότε τούτη η ταινία είναι άλλη μια περίτρανη απόδειξη αυτής της φράσης.. Ξέρω πολύ καλά αυτή την ασθένεια, μιας κ είχε προσβληθεί απ’αυτήν το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο, η γιαγιά μου. Έχω ζήσει από πρώτο χέρι το τι μπορεί να κάνει σε έναν άνθρωπο κ στον περίγυρο του κ αυτή η γυναίκα που στάθηκε βράχος δίπλα του, καθαρά κ μόνο από αγάπη, είναι άξια όλων των διακρίσεων κ ακόμα παραπάνω που έχει εως τώρα ο Hawking. Όλες οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, αλλά δεν γίνεται να μην σταθείς στον Eddie Redmayne. Αυτός ο τύπος έσπασε το σώμα του! Δοκιμάστε να μείνετε 5 λεπτά σε μια στάση που είχε στην ταινία (όποια θέλετε) κ μετά καθίστε να σκεφτείτε πόσες ώρες γυρισμάτων ήταν σε αυτή την στάση αυτός ο ηθοποιός. I rest my case. Ο λόγος που βάζω αυτή την ταινία στην πρώτη θέση, είναι για συναισθηματικούς λογούς επειδή θυμήθηκα την ταλαιπωρία της γιαγιάς μου, αλλά κ γιατί ο Redmayne τερμάτισε κοντέρ.

Το ρεζουμέ λοιπόν, είναι  πως θα χαιρόμουν το ίδιο αν έπαιρνε Oscar καλύτερης ταινίας είτε το The Theory Of Everything είτε το The imitation Game κ για Α’ ανδρικό τους αντίστοιχους πρωταγωνιστές των ταινιών αυτών. Αν σώνει κ ντε θα έπρεπε να διαλέξω μια ταινία, τότε θα χαιρόμουν λίγο παραπάνω με το The imitation Game κ τον Α’ ανδρικό θα τον έδινα στον Eddie Redmayne.

Το καλύτερης σκηνοθεσίας με δυσκολεύει πολύ γιατί δεν θα με χάλαγαν οι 4 στις 5 υποψηφιότητες, αλλά μάλλον κλίνω προς τον Wes Anderson για το The Grand Budapest Hotel.

Για τον Α’ γυναικείο, πάω δαγκωτό για την εξαιρετική Julianne Moore για το καταπληκτικό Still Alice, αλλά αξίζει να σημειώσω πως κ η Reese Witherspoon ήταν πάρα πολύ καλή στο Wild.

Κοντός ψαλμός λοιπόν κ θα δούμε κατά πόσο το δικό μου γούστο συνέπεσε με των κριτών των βραβείων ή αν τελικά θα βγουν τα προγνωστικά αληθινά. Εννοείται πως οι γνώμες σας, είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες.

Για όσους το δείτε live, enjoy the show κ οι υπόλοιποι θα το δούμε την Δευτέρα.

See ya!